Στη Χίο και ειδικά στο βόρειο τμήμα του νησιού, μετά τις  βροχές φυτρώνουν τα μανιτάρια που οι ντόπιοι ονομάζουν αμανίτες! Με την επιστημονική ονομασία Lactarius Salmanicolor, τα μανιτάρια αυτά μοιάζουν με τα πλευρώτους στο σχήμα, αλλά έχουν διαφορά τόσο στο χρώμα, αφού είναι πορτοκαλί, όσο και στη γεύση, αφού είναι πολύ πιο νόστιμα.

Βρίσκονται συνήθως κάτω από τα πεύκα, μόνα τους, ή σε ομάδες 2-3 μανιταριών και όπως τα περισσότερα άγρια μανιτάρια είναι δυσεύρετα, καθώς το κυρίως μέρος τους είναι υπόγειο και σχεδόν πάντα αθέατο. Φυτρώνουν στα πιο απίθανα σημεία και για να βρεθούν απαιτείται γνώση, κόπος και υπομονή.  Οι λάτρεις των μανιταριών που δεν έχουν σχετική εμπειρία θα πρέπει να έχουν μαζί κάποιον έμπειρο που θα ξέρει να τα ξεχωρίζει από τα δηλητηριώδη μανιτάρια που έχουν παρόμοια εμφάνιση.

Οι ντόπιοι βέβαια, και ιδιαίτερα οι κάτοικοι των χωριών, γνωρίζουν συγκεκριμένα σημεία όπου φυτρώνουν κάθε χρόνο, καθώς και σημάδια για να τους ανακαλύπτουν και φυσικά τις γνώσεις αυτές ο καθένας τις κρατά για τον εαυτό του κι έτσι η διαδικασία γίνεται πιο εύκολη για αυτούς.  Για να προστατευτεί όμως το είδος, υπάρχει περιορισμός από το δασαρχείο, που θέτει όριο στον κάθε λάτρη των αμανιτών, να μπορεί να κόψει μέχρι δύο κιλά ανά ημέρα και με την υποχρέωση να κόβει μόνο το υπέργειο τμήμα του.

Τρώγονται συνήθως τηγανητοί με λίγο ξίδι και λεμόνι, αλλά και ψητοί, ή σοταρισμένοι στο τηγάνι με κρασί και σκόρδο και αποτελούν ένα εξαιρετικό μεζέ! Εάν λοιπόν βρίσκεστε αυτή την περίοδο στη Χίο αναζητήστε τους στις ταβέρνες και ιδιαίτερα σε αυτές που βρίσκονται σε ορεινά χωριά. Εάν μάλιστα τους συνοδεύσετε με ντόπιο κρασάκι, ούζο και σούμα, θα καταλάβετε γιατί οι χιώτες βγαίνουν στα βουνά με κρύο και υγρασία και περπατούν χιλιόμετρα για να τους ανακαλύψουν!